Çok iyi olmasına gerek yok, hazır hissetmeme de.
Önemli olan içimden geçenleri kelimelere indirmek. Belki zamanla daha derli toplu olur, belki yazdıklarım benden çıkar başkalarına da dokunur.
Bilemem nereye gider🚶🏻♀️İlk cümleyi yazmak, bunca zamandır birikenleri dışa vurmanın en sade şekli. Yazdıkça açılır içim, yazdıkça netleşir sesim 📝
Uzun süredir içimde dolaşıp duran düşünceleri, tam da oldukları gibi—kimi zaman dağınık, kimi zaman suskun, ne olursa olsun hep gerçek—kelimelere dökmenin zamanı geldi 🕊️
Hazır hissetmeyi beklemek…
Çoğu zaman kendimizi ikna etmek için uydurduğumuz en inandırıcı bahane değilse nedir ki?
Bir şeyin kusurlu olma ihtimalini göze almak kadar insani bir eylem var mı?
Bir yerden başlamak...
Eksik olsa da samimi,
Olduğu gibi,
Hiç hazırlanmadan üzerindekilerle, ayakkabılarını giyip yürüyüşe çıkmak gibi,
Bir yerden başlamak…
Sadece yazmaya değil, bir duyguyla yüzleşmeye, ertelediğin bir konuşmaya, alıştığın bir davranış kalıbını kırmaya ve biten bir şeyin ardından yeniden toparlanmaya.
Bir ilişkinin, bir hayalin, bir yolculuğun ya da bir dönemin sonuna geldikten sonra,
yavaş yavaş kendini yeniden ayağa kaldırmaya,
Birlikte yaşadığın bir şeyin artık seninle olmamasına alışmaya ve bazen eksilenin bıraktığı yerden kendinle yeniden tanışmaya.
Olduğun gibi, olduğun haliyle…
İçinden çıkarmadığın kelimeler ağırlık verir,
Deneyip yaşamadığın hevesler, ayağına dolanır,
Ne kadar bastırsan da, içeride kalanın bir sesi vardır.
Ve o ses, sustukça kısılmaz, aksine daha çok yankılanır.
Başlamak…
Küçük ama gerçek bir fısıltıdıdır ve bütün sesleri susturur 🌱
Seçil - 20 Nisan 2025
Hiçbir zaman hazır olunmuyor, sanki kap doluyor taşarken kelimeler oluyor, onlar da yanyana gelince yazı oluyor işte. Sen yaz ben okuyayım.